Sinema ve müziğin her zaman görüntü ile ses arasındaki uyumu yakaladığını düşünmüşümdür. Müzik sinemanın duygusal eksikliğini tamamlayan en ince ayrıntıdır aynı zamanda. Shining’de Jack Nickolson’un cinnet sahnelerinden önceki durağanlığı sırasında yavaş yavaş yükselen basit bir cızırtı sesinin sürekliliği filmin atmosferine sokar sizi. Ya da benzer bir şekilde Jaws saldırmadan önce çalan o bilindik ve tekrarlanan tını denizdeki kurban gibi hissetmenizi sağlar. Breaveheart’ın o eşsiz “love theme”i her defasında prensesle ile William Wallace’ın imkansız aşkını hatırlatır. Müzik perdelenen sahnedeki karakterin hissettiklerini yansıtır, mimiklerin ifade edemediklerini anlatır…
Çoğu zaman hikayenin geçtiği dönemin müziklerini ya da enstrümanlarını tanımanızı sağlar film müzikleri. Amelie ilzedikten sonra akardiyona merak sararsınız. Ya da Braveheart’tan sonra Celtic müziğine.
Enstrümental film müziklerinde genel olarak üç bölüm vardır. Film girişinde çalan müzik Main Title, filmin sonunda çalan müzik, End Title ve çoğu zaman filmde kullanılan en acıklı/romantik müzik ise Love Theme olarak adlandırılır. Filmler özellikle bu Love Theme’leriyle hatırlanırlar. Film müziklerini yapan besteciler çoğu zaman bu melodiyi soundtrackdeki neredeyse tüm şarkıların bir yerlerine sıkıştırırlar. Bu yüzden albümü dinlerken hem bir yandan aynı tını bütünlüğü sağlar hem de aynı melodiyi başka bir şarkının içinde farklı bir enstrümanla ya da daha kısa bir şekliyle duyduğunuzda gizli bir şeyleri keşfettiğiniz sanırsınız.
Film müzikleri öyle bir etki bırakır ki insanın üzerinde, isterseniz duygu halinizi film müziklerinin adlarını söyleyerek ya da şarkıları dinleterek anlatabilirsiniz karşındakine. Belki de bu yüzden enstrümental müzikler aslında ortak bir dildir insanlar arasında. Aynı müziği dinleyen 2 farklı kültürden, dilden gelen insanın ortak duyguyu hissetmeleri…
Eğer film müziklerine sararsanız bir süre sonra izlediğiniz her filmde çalan en ufak tınıya dikkatlice kulak kabarttığınızı farkedersiniz. Müziğin ne yazık ki çok az kullanıldığı Türk filmlerini izlerken “duyguları tam veremiyorlar” diye dert yanarsınız…