38 haftalık “karın içi” gözleyişinin ardından “Akıllı Rüya Ruhumuz” Yula Us teşrif etti.

Ben de bu seride ufaklığımızla ilgili kısa kısa gözlemlerimi(zi) paylaşacağım.

Doğduğu gün gerçekten efsaneviydi! Doğumda olmak, doğduğu ana şahitlik etmek gerçekten pahabiçilmez bir duyguydu. Doktorumuzun Cansın’ın karnından Yula’yı çıkarışı, ellerine alıp bize gösterişi, ilk çığlığı, hızlı şekilde temizlenmesi, giydirilmesi sırasında şaşkın bakışlarım, heyecanım gerçekten eşsiz bir duygu yumağı yaşamamı sağladı.

Odaya geçtiğimizde, ki bunları yazarken bile, ara ara Cansınla birbirimize bakıp, “ne ara geldi bu bebe?” ya da “aslında hep burdaymış” diye ağzımızdan dökülen şaşkın cümleler herhalde içinde bulunduğumuz halet-i ruhiyeyi çok iyi anlatıyor. Hala bir hayalin ortasındayız! Çok güzel!

İlk 2 gün kucağımdayken Yula’nın ani tekmeleri, dönmeye çalışması, birden irkilmesi, hıçkırması, yumruk yapıp kolunu hızlıca kroşe gibi vuruşu ya da dizlerini birden karnına çekip top gibi oluşuyla “karın içi” gözlemlerimiz sırasındaki, “nasıl yapıyor bunu?” ya da “şimdi bu yuvarlaklık onun neresi?” sorularımız da cevaplandı. Anne karnındaki hareketlerini tekrarlıyor ve adeta sorularımıza cevap veriyordu.

Ayakları, ellerini, ağzı burnu, göbeği, dizleri, götü derken insan sürkli ufaklığı keserken yakalıyor kendisini. O kadar ufak ki, “kaç pille çalışıyor bu?” diye soruyorum arada Cansın’a!

İlk günlerde öyle bir savaşın içinde buluyorsunuz ki kendinizi adeta gözlerinize perde iniyor. Tek amacınız ufaklığın hayatta kalması oluyor. Emdi mi, doydu mu, gazını çıkarttı mı, kakasını yaptı mı, çişi daha önemli yaptı mı, kaç kere ıslattı, uyudu mu, nefes alıyor mu, kustu mu, niye kustu, kakasında neden beyazımsı balonlar var, ya uyurken kusarsa, ya kusmuğu üstüne düşerse, ya ya ya… Gerçekten bu anksiyete hali en az 2 hafta bu yoğunlukta yaşanıyor. Ve o sürede hiçbir şey anlamıyorsunuz! Ama ufaklığın ritüellerine, çıkarttığı sesler, az çok neye ihtiyacı olduğunu anlamaya ve bunun için ne yapacağınızı öğrenmeye başladıktan sonra birden gözlerinizdeki perdeler yavaş yavaş kalkıyor. Ve o andan itibaren mucizeyi incelemeye ve tadını çıkartmaya başlıyorsunuz. Mıncıklama, öpmeye, “iyi ki yapmışız”lara… Kısaca azcık sabıra ve herkesi duymamaya ihtiyacınız oluyor bir süre!

İçinde bulunduğumuz ilk 2 ay Emel hocamızın söylediğine göre “haz dönemi.” Bu dönemde bebeklerin tek derdi besin ve güven sağlamak için memeymiş. Kısacası memeyi her şeyi için kullanıyor. Doymak için, rahatlamak için, sarılıp uyumak için… O yüzden Yula’yla bol bol sonu memede biten kısa filmler yaşıyoruz. Kısa derken 2-3 saatte bir. 🙂 Şunu da belirtmeliyim, meme kullanma tarzı bence de oldukça mantıklı ve olması gerektiği gibi! Kısaca meme güzel bir şey. Kızımızla keşfettiğim ilk ortak noktamız! 🙂

Sonu memede biten senaryoların en pahabiçilmezi anı ise “mutlu son” dieye bileceğimiz süt sarhoşluğu! Tek kelimeyle inanılmaz! Çünkü memeden ayrıldıktan sonra eğer uyumadıysa ağzı gözü sağa sola kaymış tipi efsanevi! Bu anlarda altını değiştirseniz, mıncıklasanız, öpük koklasanız bile gıkının bile çıkartmıyor. Bu yüzden sanırım ebeveynler için ilk en güzel anlar bunlar! Hem gözlemlemek çok komik hem de mıncıklamak, öpmek, koklamak çok ama çok zevkli!

Zaten doğduğu andan itibaren sürekli onu keserken yakalıyorsunuz kendinizi demiştim, işte o anlarda direk ağzınız sulanıyor ve ufaklığı yememek için dişlik takmayı bile düşünüyorsunuz! 🙂

Doğar doğmaz siz başta olmak üzere herkesin klişe oyunu olan “kime benziyorculuk” başlıyor. Evet derenin altından çok sular akar ama ilk tahlilde gözleri bana çekmiş gerisi annesine ki ben son derece mutluyum. (Kalp emojisi)

Doğar doğmaz ilk fark ettiğiniz ve sizi sizden geçiren şeylerden biri de el ve ayaklarına dokununca direk parmaklarınızı yakalayıp sıkmaya çalışması! Çok tatlı!

Bebekler doğduklarında görüş mesafeleri çok kısa ve netlik oldukça az. 20 cm mesafede ve sadece koyu şeyleri görüyorlar. Tek ihtiyaçları olan memenin koyu halkasını bulmak için yeterli bir yeti sonuçta. Gözlerine bakınca ilk fark ettiğimiz şey gözleriyle bizi takip ediyor olmasıydı. Bence bu olayı çok bilinçli yapsa da bebek gelişimiyle ilgili okuduğum yerlerde bu takip olayının aslında sonraki aylarda olması bekleniyor!

2. hafta yüzünde ufak sivilceler çıktı. Emel hocamız bunların ergenlik sivilcesi gibi olduğunu, anneden geçen hormonlardan ötürü yaşandığını ve son derece normal olup 2. ay yok olacağını söyledi. “Minik ergenimiz” diye dalga geçiyoruz!

Kucaktayken Yula Us’la konuşunca gözlerini bize dikip, kulaklarını açıp çok ciddi şekilde dinlediğini fark ettik. 3. haftadan itibaren ise arada elleriyle yüzümüzü yaklamaya, dokunmaya çalıştığını. Çok acayip bir şey! Bizle kontak kurmaya çalışıyor!

Yula doğduğundan beri ara ara sırıtarak o an yaşadığınız her şeyi unutturup kalplerimizi eritiyor. Hatta arada kahkaha atıyor pislik! 🙂

2 saatle başlayan emzirme uyutma bölümü an itibariyle 3 saate kadar uzadı. Ve daha da önemlisi ilk günlerdeki gibi “uyandırma” paniğini yaşamıyoruz. Yani kendiliğinden acıkınca uyanıyor. Bu herhalde bebek sahiplerinin ilk “oh”u!

Bazen emiyor, 5 dakika süt sarhoşluğu ardından ayılma ve emme şeklinde bir döngüye giriyoruz. Haliyle önce doymak ardından da emzik gibi kullanmak, sarılmak, rahatlamak, yanında olmak gibi şeyler için memede kalmayı seviyor. Ama annenin de bir enerji seviyesi ve daha önemlisi meme sağlığı var. Böyle olunca da bazen onu kurtarmak için elinden alıp pış pışlıyorum. O anlarda kendinizi izleseniz, ufaklığı uyutmak için girdiğiniz şekillerden, anlattığınız ya da söylediğiniz şarkılar ya da muhabbetlerden ötürü herhalde kendinize bol bol kahkaha atarsınız!

İlk günlerde sürekli bebeğin beşiği neredeyse o odada yaşıyorsunuz. biraz ufaklık size, siz ona alıştıktan sonra odadan çıkıp evin diğer odalarında da takılmaya başlayınca insan normale döndüğünü fark edip mutlu oluyor.

Ufaklığın el kol hareketleri ve mimikleri efsane. Slow-motion el harkeketleri, kafasını ellerinin arasına alırken yüzünü kaplayan arabesk mimik mesela ya da on binlerce dinleyiciye bir şey anlatıyormuşcasına kolunu kaldırıp hareket etmesi, sallaması veya gülümseyen, sinirlenen mimikleri her biri ayrı ayrı ilginç. Ama herhalde en etkileyicisi çenesini titreterek ağlaması! Bunu sorduğumda doktorumuz yüzünü henüz kontrol edemediği için tittrettiğini yoksa amacının ebeveynlerini paniğe sevketmek olmadığını söyledi. Bunu öğrenmek insanın içine su serpiyor! 🙂

Altını değiştirirken, pantolonunu/şortunu çıkartıp bezini çıkartmadan önce dizlerini toplayıp bacaklarının orasını burasını, ayaklarının altını filan öpmek kelimelerle anlatılmayacak bir his!  

Bu süre zarfında sadece Yula’yı değil anneyi de gözlemliyorum elbet. 🙂 Annelik hissi gerçekten çok acayip! Mesela doğum sonrası ağrılar içinde kıvranırken Yula’nın en ufak cıyaklamasında bir anda tüm acıyı, ağrıyı unutup hatta zıplayarak olay yerine ulaşıp, Yula’ya müdahale etmesine şahitlik etmek gerçekten şaşkınlık verici!  Bunu bir filmde izleseniz, hadi canım oradan dersiniz net! 

“Annesini emen bebek sahnesi”ni aklınıza getirdiğinizde bir yandan insanın yüzünü bir tebessüm kaplarken bir yandan da içi sıcacık oluyor! Ama en azından ilk 1 ay gözlemlerime göre olay tamamen Hollywood yalanı! Çünkü bebek meme ucunu tam anlamıyla kavrayıp emmeyi öğrenene, anne memesini tam anlamıyla onun ağzına doğru açıda tutmayı öğrenene kadar  inanılmaz ağrı çekiyor. Meme ucu çiziliyor, yara oluyor hatta kanıyor. 🙁

Spoiler alert!!!

“Tabi deneyimli anneler “bunun bir de diş çıkartma evresi var” deyip susuyorlar…

Spoiler alert sonu!!!

İlk 30 günün en sıkıcı olayı ise sarılık muhabbeti oldu. Normalde nerdeyse tüm çocuklar doğduktan sonra kısa bir süre sarılık geçiriyorlar ve ardından da vucuttan atıyorlarmış. Yula’nın ilk hafta ölçümü, sınır değerinin bir tık üstün çıktı. Bu yüzden de hocamızın önerisiyle ufak bir ışın tedavisi ile sorunu hızlıca çözmeyi tercih ettik. İyi ki de yapmışız!

Son olarak, Cansın, babası Zekeriya ve babannesi Kamile sultanla ilk tanıştığımda fark ettiğim şeylerden biri, üçünün de evde çorap giymeyi sevmeyip, çıkartıp oraya buraya atmaları ama birbirlerini çorapsız yakalayınca, kendi ayaklarında çorap olmasa bile, büyükten küçüğe doğru “çorabını giy, bak üşüteceksin” nasihatlarıydı. Çok tiye alıp çok eğlendiğim bir özellik! Ve bingo: Yula doğduğu günden bu yana, en azından tek çorabını, nasıl attığını anlamadığım bir şekilde atıyor! Bu da Cansınların aktardığınıı düşündüğüm ilk özellikleri! 🙂

Benim de çok hızlı uykuya dalışlarım çok meşhurdur. Yula da bazen herhangi bir nedenden ötürü feryat figan ortalığı yıkarken çat diye uyuyabiliyor. Şok oluyorsunuz! Düşünün ben bile şok oluyorum!! Ama bence güzel özellik. İyi ki aktarmışım. 🙂

Tabi bu arada yazmadan geçmeyeyim. Her yeni gün ufaklık aslında değişiyor. Kilo alıyor, yüzü, eli kolu, götü, göbeği değişiyor. Biz de bunu daha iyi anlamak için ara ara fotoğrafını çekip, bastırıp  (bir fotoğraf basma makinası almıştık) ortalığa asıyoruz. Bir gün ona ve fotoğrafa bakınca “ana!” demek için. 🙂